Nieuwsbrief | juni 2023
In deze nieuwsbrief:
Veilig voelen = weten dat iemand je helpt als je valt, Jayne Slot
Interview met Barbara Koopmans
Ieder zijn eigen puzzel
In gesprek met Barbara Koopmans
Senior Assistent bij de opleiding Somatic Experiencing
van Bodymind Traumatherapie
Om de drie jaar verhuisde ze met haar gezin naar een ander land, vaak in een ander continent. In totaal heeft Barbara Koopmans 28 jaar lang in het buitenland gewoond. “In het najaar van 2002 verhuisden we naar New York. Zo vlak na de ramp op 9/11 werden we omringd door mensen met traumatische ervaringen. Het was echt heel intens. Als therapeut ben ik me daardoor in trauma gaan verdiepen. De Somatic Experiencing methode van Peter Levine interesseerde me meteen,” aldus Barbara. In 2004 begon ze in New York zelf vol enthousiasme aan deze kopstudie.
Samengaan Somatic Experiencing en Bodymind
In het laatste studiejaar, in 2007, werd ze door haar docent Raja Selvam benaderd. Barbara: “Het bleek dat SE vanuit de VS een instituut in Nederland wilde opstarten, Somatic Experiencing Nederland (SEN), en ze waren daar net mee begonnen. Hij vroeg me of ik daaraan mee wilde doen. Natuurlijk was het fijn dat dit op mijn pad kwam en zei ik ja. Tegelijkertijd vond ik het ook spannend. Er moest wel iets neergezet worden als organisatie. Samen met Alida Ruiter, Maud Berens en Rachporn Sangkasaad stond ze in 2008 aan de basis van de SE methode in Nederland. Vanaf 2008 draaide ik vele groepen als assistent en al vrij snel werd ik senior assistent. In 2014 ging ik wederom in het SEN bestuur.” Vanaf het begin heeft SEN contact onderhouden met Henne Arnolt Verschuren van BMO, die vanuit haar ervaring actief meedacht over de organisatievorm van SEN. Vanaf 2013 waren er concrete toenaderingen om SEN aan te laten sluiten bij BMO. “Inhoudelijk waren we complementair en organisatorisch konden we zo de krachten bundelen. In augustus 2015 ging de SE opleiding onder de vlag van BMO verder.”
De kracht van energie
Er was meteen een duidelijk speerpunt: de organisatie laten groeien. Barbara: “Meer studenten werven betekende dat we ook meer assistenten en senior assistenten moesten opleiden.” ; De docent werkt namelijk altijd samen met een team van assistenten, die de studenten begeleidt, en met senior assistenten, die het team assistenten aanstuurt en opleidt.
“Aanvankelijk lieten we de seniors uit het buitenland overkomen, want in het begin waren we slechts met ons vieren. Zelf draaide ik 2 jaargroepen tegelijkertijd. Gaandeweg kregen we gelukkig meer (senior)assistenten. Heel belangrijk voor de studenten want zij moeten voor zichzelf de juiste begeleider
kunnen kiezen. Zoals een cliënt van me laatst zei: ‘Ik voelde de energie bij jouw foto en wist dat ik bij jou moest zijn.’ Ze komt nu iedere keer vanuit Groningen naar mijn praktijk in Oosterbeek; zo werkt energie tussen twee mensen. Die resonantie willen we de studenten ook bieden. Daarom letten we altijd op variëteit bij de samenstelling van het team (senior) assistenten.”
Menselijke veerkracht vrijmaken
Dan verschijnt er een grote smile op het gezicht van Barbara. “Er is geen dag dat ik niet graag werk. Het is zo dankbaar om te doen. Gaandeweg zie je de mensen opener, ruimer en liefdevoller worden. Wat we in essentie doen is werken met de menselijke veerkracht. Die is ongelooflijk groot, als het vrij kan stromen. Op het eind van de opleiding, na drie jaar, zijn de studenten écht andere mensen. De kok van het conferentieoord waar we meestal zitten, vroeg mij een keer: ‘Wat doen jullie eigenlijk met jullie studenten? Bij aankomst hebben velen een lange lijst aan dieetwensen en in het tweede jaar bijna niet meer.’; Een mooi voorbeeld hoe de transformatie zich in het dagelijks leven toont.” Ze geeft nog een ander voorbeeld. Barbara vertelt over een cliënte die ten tijde van de 9/11 ramp onder in één van de twin towers was. “Ondanks de enorme rookontwikkeling kon ze op tijd wegrennen. Maar in de jaren erna, toen ze bij mij kwam, zaten haar benen letterlijk in een verlamming. Ze zat in een rolstoel. Hoe bijzonder is het dan om stukje bij beetje de benen in beweging te zien komen. In de therapeutische praktijk voegt de SE benadering zoveel toe! Voor mij is het de icing on the cake.”
Cadeau van het universum
Barbara zelf leeft al sinds 2000 met de diagnose MS en het gaat ‘goed genoeg’;. “Ieder mens heeft zijn eigen puzzel. Dit is de mijne. Ik ben opgevoed in een omgeving waarin de buitenkant heel belangrijk was. Ik heb nog steeds een oordeel over mezelf als ik voor langere trajecten in een scootmobiel moet stappen. Het is een heel proces om dit te accepteren en het blijft ingewikkeld.” En tegelijkertijd ziet ze de bedoeling. “Ik ervaar MS als een cadeau van het universum; door deze ziekte kan ik oefenen. Ik zou oprecht nooit meer
de persoon willen zijn die ik was voordat ik MS kreeg. Doris Rothbauer, één van onze internationale docenten, zei een keer tijdens een training: ‘Barbara, jij vertegenwoordigt trauma en laat zien hoe je met trauma om kunt gaan.’ Inmiddels sta ik anders in mijn werk, voor de groep en in het leven.”